How to live in a multicultural world? De vierde dag

Bij ons thuis is het nooit echt stil. De radio is altijd te horen, en zo niet, dan staat de televisie altijd aan. Het is niet eens zo dat ik mijn aandacht er echt bij heb, meestal ben ik ondertussen iets totaal anders aan het doen.

Op de fiets zorg ik altijd dat ik muziek bij me heb, en anders dan ben ik die veertig minuutjes op weg naar school met mijn vriendinnen aan het praten. Maar stiltes: nee, die ken ik niet. 

Eigenlijk is het alsof ik wegren voor stilte. Door steeds dat muziekje, steeds de televisie of steeds het praten. Alsof ik bang ben voor het moment dat, zonder muziek, enkel het geluid van mijn denken te horen is. In andere woorden: dat ik bang ben voor mijn eigen denken, mijn eigen gedachtes. 

Hier, in Caux, is geen muziek. Er is geen televisie. Er zijn enkel mensen om mee te praten. Dus dat doe ik dan ook. Niet alleen uit mezelf (om de stiltes op te vullen), maar ook omdat het ons wordt opgelegd. Want tijdens de interactieve ochtensessies wordt van ons gevraagd om met ons groepje over het onderwerp van de dag te spreken. Vaak zijn dit onderwerpen waar iedereen wel mee te maken heeft, uit welke cultuur je ook komt en hoe oud je ook bent, zoals veerkracht. Of diversiteit. 

Maar dit opgelegde praten is niet erg. Het is juist leuk en leerzaam om verhalen van mensen uit de andere kant van de wereld te horen. Het lastigste zijn de stiltes. En daar zijn er hier veel van. Maar, er zijn twee verschillende soorten stiltes hier in Caux.. zo heb je de stiltes die ons worden opgelegd. 'Self reflection' worden deze genoemd. Dit zijn stiltes waarin je nadenkt over verhalen die je zojuist binnen je groepje hebt gehoord, over dingen waar je misschien zelf mee zit, over hetgeen dat je in de sessie of in het gesprek hebt geleerd. De andere vorm van stilte, de stilte die er gewoon is. Terwijl je in je kamer zit, terwijl je in je eentje door het gebouw heen loopt.. Ook dit zijn stiltes waarin je alleen bent met je gedachtes. En deze stiltes zijn eigenlijk nog veel enger. Je weet namelijk niet wanneer ze afgelopen zijn. Maar het overeenkomende deel binnen deze stiltes, is dat jegeforceerd wordt om over jezelf na te denken. 

Tijdens de stiltes mis ik de muziek, mis ik de televisie... Ik mis het opvullen van de stiltes door praten. En eerlijk? Ik kom er hier, in dit mooie gebouw in Zwitserland, achter dat ik bang ben voor stiltes. 

Maar eigenlijk zijn stiltes juist goed voor je: het is goed om eens de televisie en de radio uit te zetten en even tegen iedereen te zeggen: nee, nu even niet praten. Het is goed om de trein even stil te zetten en tot jezelf te komen. Het is goed om een momentje stilte te hebben om te bedenken hoe je je voelt, wat je voelt en waarom je het voelt. 

Na drie dagen met heel veel stilte kan ik nog steeds niet zeggen dat ik het gewend ben. Wel kan ik er inmiddels beter mee omgaan. En ik kan toegeven dat een momentje voor zelfreflectie ergens ook wel fijn is.  En ja, ik ben mezelf tegen gekomen. En ja, het is emotioneel heel erg vermoeiend. Maar ik leer ontzettend veel. Van en over zowel andere culturen als van en over mezelf. 

Het is niet verkeerd om jezelf tegen te komen. Maar dat neemt niet weg dat het eng is. 

Ik heb geleerd dat stilte niet iets is waar je voor weg moet rennen. Stilte is je vijand niet, stilte moet juist een vriend voor je zijn. 

Liefs,

Eveline