Twee jaar

"Ik ga gewoon tegen hem zeggen dat ik mezelf hier nog wel twee jaar zie werken. Hopelijk krijg ik dan een betere kamer." Twee jaar. Twee jaar. Het zijn twee simpele woordjes, maar ze blijven voor mijn ogen dansen. Twee jaar, twee jaar. Hij ziet zichzelf er nog wel twee jaar werken. Shit. Dit had ik nooit gedacht. Ik heb mezelf steeds voorgehouden dat hij zijn vrienden niet langer dan een half jaar zou kunnen missen. Dat hij míj niet langer dan een half jaar zou kunnen missen. Oke, misschien wel langer dan een half jaar. Maar echt niet langer dan een jaar! Maar twee jaar? Twee jaar! TWEE jaar!! Dat is totaal nieuwe informatie voor mij. Dat is even lastig te behappen.

ver weg

Altijd, wanneer we een film samen kijken, kruipen we samen op de bank en legt hij zijn hand op mijn been. Heerlijk vind ik dat. De warmte van zijn hand voelt goed, vertrouwd. En stiekem zie ik altijd op tegen het moment dat hij zijn hand weer weg gaat halen. Wanneer hij even iets te drinken wil pakken. Of naar de wc moet. Hij laat dan een koude plek achter op mijn been, verlangend naar warmte. Maar ik weet dat hij terug komt en zijn hand weer gaat neerleggen. Maar nu, nu zitten we allebei in onze eigen stoel. We kijken dezelfde film, maar er is geen bank waar we samen op kunnen zitten. Hij kan zijn hand niet op mijn been leggen. En mijn been voelt koud. Kaal. Leeg.

mandarijntjes

14-03-2014

Je hebt twéé verschillende soorten mensen: het ene soort haalt alleen de schil en de ergste loshangende schilfertjes van hun mandarijntje af en eet hem vervolgens helemaal op. Het andere soort is eerst een half uur bezig met het loshalen val álle schilfertjes voordat ze de mandarijn opeten. Bij welke groep ik hoor? Bij die tweede. 

mist

Een zucht is onzichtbaar
en zelf ben ik zichtbaar
tenminste, zo heb ik dat
altijd geleerd.

sneeuwhartje

Altijd als ik op de skipiste op mijn moeder sta te wachten, omdat zij standaard altijd vijf minuten langer over een afstand van vijfhonderd meter doet dan dat ik dat doe, sta ik van de natuur te genieten. Maar die ene keer was het anders. Die ene keer stond ik niet in de zon van de voorbij-racende snowboarders te genieten, of te lachen om alle mensen die in poep-houding zichzelf probeerden heelhuids naar beneden te loodsen. Dat ene moment voelde ik de drang om een hartje in de sneeuw te tekenen met mijn skistok. 

How to live in a multicultural world? De vierde dag

Bij ons thuis is het nooit echt stil. De radio is altijd te horen, en zo niet, dan staat de televisie altijd aan. Het is niet eens zo dat ik mijn aandacht er echt bij heb, meestal ben ik ondertussen iets totaal anders aan het doen.

Op de fiets zorg ik altijd dat ik muziek bij me heb, en anders dan ben ik die veertig minuutjes op weg naar school met mijn vriendinnen aan het praten. Maar stiltes: nee, die ken ik niet.