mandarijntjes

14-03-2014

Je hebt twéé verschillende soorten mensen: het ene soort haalt alleen de schil en de ergste loshangende schilfertjes van hun mandarijntje af en eet hem vervolgens helemaal op. Het andere soort is eerst een half uur bezig met het loshalen val álle schilfertjes voordat ze de mandarijn opeten. Bij welke groep ik hoor? Bij die tweede. 

Kijk, het is niet zo dat ik die schilfertjes niet lekker vind. Oké. Misschien vind ik inderdaad een mandarijntje zónder die witte schimmeldraadjes lekkerder - maar dat betekend niet dat ik m'n mandarijn niet eet wanneer er wél van die draadjes aan zitten.

Waarom doe ik het dan? Nou. Ten eerste om mijn moeder te irriteren. Ze ergert zich altijd kapot wanneer ik weer een mandarijntje aan het eten ben en totaal geconcentreerd draadje voor draadje af aan het pulken ben. Dit brengt me bij het tweede punt waarom ik mandarijntjes altijd 100% schoon probeer te maken: het geeft me rust. Op het moment dat ik me bezig houd met de draadjes en de schilfertjes van de mandarijn, verdwijnen al mijn andere problemen even. Dan kan ik even tot rust komen en hoef ik me alleen maar te concentreren op het loshalen van zo'n draadje. 

En nu op dit moment verlang ik naar zo'n mandarijntje, even vergeten wat er allemaal met me is gebeurd, hoe ik hier terecht ben gekomen... Maar ik heb er geen. En als ik er al een had, dan kon ik er niets mee doen. Want ik moet doodstil liggen. Ugh, ik haat MRI-scans. Ik haat het dat er een naald in mijn arm zit waar vloeistof doorheen wordt gespoten om zo te kunnen zien of de tumor er nog zit. En het meest haat ik nog dat mij niet is verteld van te voren dat ik überhaupt een prik móést. Daar lag ik dan, op de grond. Flauwgevallen omdat ik de spanning en de naald niet aankon. 

Ik voel mijn maag rammelen van de trek. Horen is namelijk onmogelijk in dit ding. Waarom denk ik dan ook aan mandarijntjes? Ik probeer aan iets anders te denken. Hoe ik net met een rolstoel naar de MRI-kamer werd gebracht. "Ik ga jou niet meer laten lopen, meisje.", zei de vrouw die me het infuus had aangebracht: "Ik bel de MRI-kamer wel even, dan komen ze je ophalen." En terwijl ik in de rolstoel zat, bedacht ik me dat ik mijn BH nog aanhad. Shit. Shit, shit, shit. Ik had een naald in mijn arm, ik was niet in staat om mijn BH zelf uit te doen! "Wat is er?" vroeg de arts, die zichzelf had voorgesteld als 'Vera, MRI-kamer. Kom dan neem ik je mee!', terwijl we midden op de gang stonden. "Ik heb mijn BH nog aan!!" zei ik in paniek. Mijn moeder liep naast me en keek Vera aan. "Kan ik hem uitdoen?" "Hier op de gang? Bent u gek!" Riep Vera. Ik keek mama in paniek aan, we wisten allebei dat mijn moeder niet de MRI-kamer in mocht. "Ik help je wel!" Zei Vera. En ja hoor, eenmaal in de MRI-kamer werd ik voorgesteld aan "Sjoerd, stagaire" en aan "Willem, MRI-kamer". Ik kreeg twee slappe handjes en vervolgens bonjourde Vera de twee mannen de kamer uit: "Ik ga Eveline even ontdoen van haar BH". 

Ineens was het stil in de MRI-kamer. Zo stil dat ik er van schrok. Ik keek in het spiegeltje dat over mijn hoofd was geplaatst en zag Sjoerd binnen komen lopen. "Het zit er op meis!" Zei hij, en hij trok mijn bed uit de scan. "Gelukkig, je hebt weer wat kleur op je gezicht." knipoogde hij: "Je zag er niet zo goed uit net. Lijkbleek. Vond je het zo eng allemaal?" "Onwijs!" zei ik, met een lichtelijk sarcastische ondertoon, terwijl ik mijn benen naast het bed zwiepte om zo overeind te kunnen komen. "Oh jee.." Sjoerd keek me aan met een  blik die ik niet kon thuisbrengen. "Wat?" zei ik, maar nog voor hij antwoord kon geven had ik het zelf al door. Net nu ik dacht dat mijn dag niet gênanter kon worden dan dit (flauwvallen, niet meer zelf kunnen lopen, je BH laten uitdoen door een arts omdat je dat ook niet meer zelf kan doen), was ik doorgelekt. "Shit. Ik moet pas volgende week ongesteld worden!" zei ik in paniek. Sjoerd begon te lachen. "Lach maar" zei ik. Toen ik m aankeek zag ik pas hoe knap hij was. Verdomme. Had ik weer...