ver weg

Altijd, wanneer we een film samen kijken, kruipen we samen op de bank en legt hij zijn hand op mijn been. Heerlijk vind ik dat. De warmte van zijn hand voelt goed, vertrouwd. En stiekem zie ik altijd op tegen het moment dat hij zijn hand weer weg gaat halen. Wanneer hij even iets te drinken wil pakken. Of naar de wc moet. Hij laat dan een koude plek achter op mijn been, verlangend naar warmte. Maar ik weet dat hij terug komt en zijn hand weer gaat neerleggen. Maar nu, nu zitten we allebei in onze eigen stoel. We kijken dezelfde film, maar er is geen bank waar we samen op kunnen zitten. Hij kan zijn hand niet op mijn been leggen. En mijn been voelt koud. Kaal. Leeg.

Het gevoel dat ik nu heb, is eigenlijk precies hetzelfde. Ik vond het altijd heerlijk om samen met hem te zijn. Zijn aanwezigheid alleen al maakte me gelukkig. Wanneer hij me even snel een knipoog gaf wanneer we met vrienden waren,  als hij snel even het lipje van mijn shirtje naar binnen vouwde, of als hij me ineens tijdens een gesprek smoorverliefd aankeek en zei: 'sorry schat, ik hoorde je niet, ik was even afgeleid'. Weliswaar kleine dingen, maar het maakte dat ik doorhad dat hij van me houdt. Maar vandaag kan dat niet meer. En morgen ook niet. Hij is naar Dubai vertrokken. Voor onbepaalde tijd. Ik weet niet wanneer ik hem weer ga zien. Ik weet niet wanneer ik zijn aanwezigheid weer ga voelen. De plek die hij achter laat voelt leeg. Kaal. Koud...

En ik wéét, ik ga wennen aan die koude plek. Maar toch maakt het me verdrietig. Ik moet mijn leven deels opnieuw inrichten. Ik moet er aan wennen dat ik niet meer elke dag naar hem toe kan fietsen. Ik moet er aan wennen dat ik verliefd ben op iemand die aan de andere kant van de wereld woont. Ik moet er aan wennen dat ik hem bijna nooit ga kunnen spreken, zelfs per whatsapp niet. En dat maakt dat ik mezelf tot nu toe elke nacht in slaap heb gehuild. Het voelt alsof ik vrijgezel ben. Maar dat ben ik niet. Hij zit nog steeds ergens in die stoel naast me. We kijken nog steeds dezelfde film. We houden nog steeds van elkaar.

Het komt goed. Hoe? Ik heb geen flauw idee.