Twee jaar

"Ik ga gewoon tegen hem zeggen dat ik mezelf hier nog wel twee jaar zie werken. Hopelijk krijg ik dan een betere kamer." Twee jaar. Twee jaar. Het zijn twee simpele woordjes, maar ze blijven voor mijn ogen dansen. Twee jaar, twee jaar. Hij ziet zichzelf er nog wel twee jaar werken. Shit. Dit had ik nooit gedacht. Ik heb mezelf steeds voorgehouden dat hij zijn vrienden niet langer dan een half jaar zou kunnen missen. Dat hij míj niet langer dan een half jaar zou kunnen missen. Oke, misschien wel langer dan een half jaar. Maar echt niet langer dan een jaar! Maar twee jaar? Twee jaar! TWEE jaar!! Dat is totaal nieuwe informatie voor mij. Dat is even lastig te behappen.

ver weg

Altijd, wanneer we een film samen kijken, kruipen we samen op de bank en legt hij zijn hand op mijn been. Heerlijk vind ik dat. De warmte van zijn hand voelt goed, vertrouwd. En stiekem zie ik altijd op tegen het moment dat hij zijn hand weer weg gaat halen. Wanneer hij even iets te drinken wil pakken. Of naar de wc moet. Hij laat dan een koude plek achter op mijn been, verlangend naar warmte. Maar ik weet dat hij terug komt en zijn hand weer gaat neerleggen. Maar nu, nu zitten we allebei in onze eigen stoel. We kijken dezelfde film, maar er is geen bank waar we samen op kunnen zitten. Hij kan zijn hand niet op mijn been leggen. En mijn been voelt koud. Kaal. Leeg.