zondag 28 september 2014

Twee jaar

"Ik ga gewoon tegen hem zeggen dat ik mezelf hier nog wel twee jaar zie werken. Hopelijk krijg ik dan een betere kamer." Twee jaar. Twee jaar. Het zijn twee simpele woordjes, maar ze blijven voor mijn ogen dansen. Twee jaar, twee jaar. Hij ziet zichzelf er nog wel twee jaar werken. Shit. Dit had ik nooit gedacht. Ik heb mezelf steeds voorgehouden dat hij zijn vrienden niet langer dan een half jaar zou kunnen missen. Dat hij míj niet langer dan een half jaar zou kunnen missen. Oke, misschien wel langer dan een half jaar. Maar echt niet langer dan een jaar! Maar twee jaar? Twee jaar! TWEE jaar!! Dat is totaal nieuwe informatie voor mij. Dat is even lastig te behappen.



"Misschien kom ik wel na drie maanden terug" ik hoor het hem nog zeggen. Maar dat lachte ik altijd weg: "Nee man, blijft daar sowieso zes maanden. Al is het omdat dat goed op je CV staat". Waarop hij altijd antwoordde met een lach en een zoen. Maar een week voordat hij vertrok werden de gesprekken iets serieuzer. Hij zei dat hij bang was dat hij me door de drukte zou gaan vergeten. Ik zei dat ik bang was dat ik het niet zou kunnen. Dat ik niet voor een lange afstands relatie gemaakt was. Maar steeds zeiden we: "we zien wel hoe het loopt".

Maar nu het loopt, merk ik dat ik de manier waarop niet fijn vind. En het is hem niet kwalijk te nemen: hij heeft veel nieuwe dingen te verwerken, stort zich helemaal op zijn werk en nieuwe contacten daar en hij heeft nul last van heimwee. Maar daar komt wel bij kijken dat hij nooit eens uit zichzelf iets naar me stuurt. Dat hij nooit eens vraagt hoe het met mij gaat. Dat ik niet durf te zeggen dat ik hem mis. Want dat doe ik. Elke dag. Ik moet een nieuwe draai aan mn dagindeling geven. Ik moet mn dagelijkse bezigheden opnieuw indelen. En dat vind ik lastig. Méér dan lastig. Het is alsof ik weer single ben. En het is alsof zijn angst mij te vergeten werkelijkheid wordt...

En ik probeer heus wel met alles wat in me zit om afleiding te zoeken. En ik probeer echt wel te denken dat het voor hém echt geweldig is daar, en dat het een once in a lifetime opportunity is. En ik ben ook echt heel blij voor hem dat het zo leuk is daar. Maar ik wil ook zelf gelukkig zijn. En heel eerlijk gezegd wéét ik dat als hij daar twee jaar blijft, dat mijn geluk dat echt niet ten goede komt.

Ik weet heus wel dat dit pas de eerste twee weken zijn. Over een week of vijf ben ik hieraan gewend: weinig contact met iemand die ik wel mijn vriend noem. Een vriend die ik dan heel erg mis maar die mij klaarblijkelijk niet mist (of dat in ieder geval niet laat merken). Een vriend met wie ik niet kan skypen. En als ik er aan gewend ben kan ik me waarschijnlijk ook heus wel focussen op de leuke dingen. Maar ik hoop zo dat hij ook wat veranderd. Dat hij wat spontaner wordt. Dat hij ook uit zichzelf eens 'goede morgen' of  'slaap lekker' appt. Want op deze manier heb ik het gevoel alsof hij me onbelangrijk vindt. En dat gevoel haat ik.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten