Altijd als ik op de skipiste op mijn moeder sta te wachten, omdat zij standaard altijd vijf minuten langer over een afstand van vijfhonderd meter doet dan dat ik dat doe, sta ik van de natuur te genieten. Maar die ene keer was het anders. Die ene keer stond ik niet in de zon van de voorbij-racende snowboarders te genieten, of te lachen om alle mensen die in poep-houding zichzelf probeerden heelhuids naar beneden te loodsen. Dat ene moment voelde ik de drang om een hartje in de sneeuw te tekenen met mijn skistok.
Het was raar. Waarom deed ik dat? Het was een gevoel, een opwelling. Ik twijfelde of ik het wel zou doen. Ik werd wakkergeschud van mijn twijfel toen mijn moeder van tweehonderd meter onder mij ineens riep: 'Eveline! Kom je nog!?'. Hoe kwam zij daar? Zo snel kan ze toch helemaal niet skiën? Ik gebaarde mijn moeder dat ze niet hoefde te wachten: "Ga maar vast, ik haal je zo toch wel in!" riep ik. Ik skiede een stukje naar beneden en vond de perfecte plek om een hartje in de sneeuw te tekenen. Daar, net naast de piste in de tiefschnee, tussen een aantal mooie dennenbomen in. Daar waar niet veel mensen kwamen. Daar tekende ik het hartje.
Het was een mooi hartje. En ik voelde me er blij bij. Het was fijn te weten dat er een hartje in de sneeuw stond. Een hartje dat niemand anders zou vinden, alleen als ze goed zouden zoeken. Maar omdat het naast de piste lag, zouden ook weinig mensen er overheen skiën. Ja, het hartje (míjn hartje) lag daar prima. Beschut, maar toch open. Alleen te vinden voor wie echt goed zou zoeken. Ik hoop dat degene die het hartje vindt er niet gelijk overheen zal skiën of snowboarden. Ik hoop dat hij er voorzichtig mee zal zijn.
Ik keek naar beneden. Mijn moeder stond al onderaan de piste. Ze zou zich vast afvragen wat er met me aan de hand was. Snel skiede ik naar beneden. "Nou mam, weet jij ook eens hoe het is om op mij te moeten wachten", grapte ik. Mama lachte en samen skieden we weer naar de skilift. Nog één keer keek ik omhoog, naar de twee bomen waar ik mijn hartje tussen had achtergelaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten